Wie is het gezicht achter Prikkelpracht? Ik ben Marianne, getrouwd en moeder van 3 prachtige zoons.
Eén van de krachten achter de coaching van jou en je kind is de persoonlijke ervaring die ik heb opgedaan als moeder van een jong gezin en als moeder van een zoon met een chronische aandoening. Een gezin waar hoogbegaafdheid ook ineens een rol bleek te spelen.
Als moeder van 3 jongens weet ik hoe hectisch het gezinsleven kan zijn. Zeker als je zelf ook prikkelgevoelig bent (check!), kan dit een enorme uitdaging zijn. Mijn emmertje loopt ook wel eens over en dan is het pittig als er veel dingen om je heen gebeuren. Zeker als dat dingen zijn waar je zelf geen invloed op hebt. Tijdens mijn verdiepingscursus hoogbegaafdheid heb ik regelmatig een ‘aha’-momentje. Was er 30 jaar geleden ondersteuning op dit gebied geweest, dan had ik daar zeker wat aan gehad.
Onze oudste zoon (2009) heeft een complexe aangeboren aandoening, waaraan hij al een aantal keer is geopereerd. Dit is voor de buitenwereld niet altijd zichtbaar, maar hij zal hier altijd mee geconfronteerd worden omdat dit niet op te lossen is. Bij ziekenhuisopnames moeten we hem voorbereiden en hoe ouder hij wordt, hoe groter zijn besef dat hij “iets” heeft. Vaak kunnen we onze kop in het zand steken, maar op veel momenten moet die kop toch weer even naar boven komen. Inmiddels weten we ook dat hij hoogbegaafd is, wat voor nieuwe uitdagingen zorgt. En wat er tevens voor zorgt dat we vaak denken: heeft dit te maken met zijn ziekenhuisverleden, met zijn aandoening of met zijn hoogbegaafdheid? Of gewoon met zijn karakter?
Onze tweede zoon (2012) is prikkelgevoelig en temperamentvol. Een schat van een joch en een spiegel voor mijn eigen onmacht en frustraties. Hij laat vaak gedrag zien dat ik in de loop der jaren heb afgeleerd, al dan niet afgedwongen door mijn omgeving. Samen leren we omgaan met dat gedrag en dat gaat met vallen en opstaan. Tegelijkertijd zorgt zijn gevoeligheid ervoor dat hij goed kan inschatten waar een ander mee rondloopt. Zijn antennes staan altijd aan. Een prachtige eigenschap. Maar wel een waar je mee moet leren omgaan omdat het soms goed is om je even af te kunnen sluiten voor alles wat je omgeving uitzendt. Hij is (nog) niet getest op hoogbegaafdheid, maar we houden het in ons achterhoofd dat hij zomaar ook wel eens dat “stempel” zou kunnen krijgen.
De derde (2014) is geboren met verborgen reflux, waarbij het een aantal weken duurde voordat zijn enorme huilen en weinig slapen serieus genomen werd (“want alle baby’s huilen”, aldus een huisarts). Dankzij medicatie ging het uiteindelijk na een maand of 3 beter met hem, maar ik was intussen gesloopt. Ook hij is, zij het op een andere manier, erg gevoelig voor prikkels. Hij neemt alles in zich op en dat komt er ‘s nachts uit door onrustig slapen en veel dromen. Ook hij loopt in ontwikkeling voor op leeftijdsgenoten. En ben ik continu aan het bedenken wat hij nodig heeft om zich goed te kunnen ontwikkelen, in zijn eigen tempo.
Ziekenhuisopnames, spokende kinderen ‘s nachts, onderlinge spanningen omdat er iets met je kind aan de hand is, het gevoel hebben niet serieus genomen te worden door je omgeving, je kind leren praten over zijn emoties, kinderen die ruzie zoeken om dat ene speelgoedje wat al drie maanden onderin de kast ligt en wat ze allebei precies nù willen hebben, te weinig nachtrust. Het zijn allemaal dingen die we hebben meegemaakt, en nog steeds meemaken, vanwege onze drie prachtmannen. Elke dag wordt me wel weer een keer de spiegel voorgehouden en besef ik weer dat onze jongens niet alleen leren van ons, maar dat wij ook mogen leren van hen. En hoe vaak ik ze ook achter het behang wil plakken, ik ben er heel dankbaar voor dat ik de mogelijkheid hèb om ze achter het behang te wensen.
Misschien wil je meer weten over mijn werkervaringen, mijn opleiding of over de methodes en materialen die ik gebruik. Neem vooral een kijkje!
Ik ben aangesloten bij Adiona, beroepsorganisatie voor kindercoaches 