Voor kinderen met een aandoening is het belangrijk dat zij voor zichzelf leren zorgen. En daarbij is het belangrijk dat wij als ouders langzaam een stap terug durven doen. Het is bijna ingebakken dat je je zorgenintensieve kind ontzettend beschermt. Dat patroon zat ook in ons gezin. Soms ook vinden kinderen dat zo fijn dat ze zichzelf klein houden en daarmee constant een beroep doen op onze zorg en bescherming. Waarmee ze zichzelf kleiner voordoen dan ze zijn. Maar wij mogen hen het vertrouwen geven dat ook zij het leven aankunnen. Dat ze met tegenslagen kunnen omgaan. Misschien dat hun ontwikkeling in een ander tempo gaat, maar we mogen het vertrouwen geven dat ook zij blijven groeien.|
Voor zorgintensieve kinderen is het nog belangrijker dat zij hun grenzen aan kunnen geven. Bij een kind met een meervoudige verstandelijke beperking zal dit misschien minder aan de orde zijn. Maar als jij als kind een fysieke aandoening hebt waardoor je energieniveau beperkt is, dan zul je heel goed naar je lichaam moeten luisteren. Daar hoort ook een acceptatieproces bij. Want jouw lichaam zegt misschien stop, terwijl jij eigenlijk door wilt gaan. Jouw lichaam wil niet verder, maar jij wilt niet onderdoen voor je vrienden. Of hoe zit het met het vertrouwen in je lichaam als je misschien flauwvalt, vaak hartkloppingen hebt, veel moet overgeven. Kun je dan wel vertrouwen op dat lichaam? Wil je er wel naar luisteren? Durf je de grens überhaupt op te zoeken?
Bij een kind met een aandoening is het niet persé zo dat zij meer rekening houden met de ander dan met zichzelf. Vaak zijn ze wel bezig met die ander, maar dan vooral om te vergelijken met zichzelf. Soms hebben kinderen zichzelf zo aangeleerd om NIET te voelen, dat ze compleet het contact met zichzelf zijn kwijtgeraakt. Voelen betekende dan pijn (bij veel ziekenhuisopnames) of voelen betekende te veel voelen en verwarring (bij hooggevoeligheid bijvoorbeeld). En de overlevingsstrategie werd dan: afsluiten voor je gevoel. Maar om je grenzen aan te voelen, moet je toch contact hebben met jezelf. En mag je erop leren vertrouwen dat voelen niet altijd erg is, maar juist ook heel veel kan opleveren.
Goed zorgen voor jezelf heeft ook te maken met accepteren van jezelf. Daarvoor moet je jezelf leren kennen. Waar ben je goed in? Wat kun je misschien niet of minder goed? Wat zijn je valkuilen? En welke emoties komen er allemaal langs? Het is heel normaal om boos of verdrietig te zijn als je dingen niet kan die je leeftijdgenoten wel kunnen. En het is heel normaal om bang te zijn als je het gevoel hebt dat je lichaam je in de steek laat. De vraag is of jij met die emoties kunt omgaan. Mogen ze er zijn of stop je ze weg? Hoe uit je ze?
Merk je dat jouw zorg(en)intensieve kind met zichzelf worstelt?
Ik kan je kind helpen met:
leren wat het nut is van emoties- leren (her)kennen en uiten van emoties
- leren kennen van de manieren om met emoties om te gaan
- leren hoe gedachten invloed kunnen hebben op wat we voelen
- ontdekken waar je kind allemaal wèl goed in is
- leren ontdekken waarom het belangrijk is om grenzen aan te geven en te leren luisteren naar eigen grenzen
- leren ontdekken in hoeverre hooggevoeligheid/hoogbegaafdheid de manier van kijken naar jezelf en de manier van ervaren beïnvloedt