Daar zitten we dan. In onze bubbel. De regering heeft besloten dat de scholen weer open kunnen. De kindercardiologen hebben in een landelijk overleg bepaald dat er geen informatie is die er op wijst dat hartenkinderen extra risico lopen. Ja, kinderen met een eenkamer hart zijn wel extra kwetsbaar, maar zouden toch naar school kunnen. Ik twijfel.
Daar zitten we dan. In onze bubbel. Ik wik en weeg. Ik neem informatie tot me. Van experts. Van andere ouders. In Facebookgroepen. Via persoonlijke berichtjes. En ik probeer orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd. Er zijn ouders die zeggen: mooi, mijn kind gaat lekker weer naar school! En er zijn ouders die zeggen: no way, mijn kind gaat tot de zomervakantie echt nog niet. Er zijn cardiologen die zeggen: dit is ons advies, het is gewoon veilig. En er zijn cardiologen die toch zeggen: ondanks het advies, kun je met de kwetsbaarste kinderen beter toch nog maar voorzichtig zijn.
Ik lees artikelen over onverklaarbare klachten bij kinderen die ineens lijken op te duiken. Ik hoor het nieuws over besmettingen die toch weer lijken toe te nemen. En ik denk: hoe dan? Hoe moet ik hier een beslissing in nemen?
Dus daar zitten we dan. In onze bubbel. Te twijfelen. Begrijp me niet verkeerd. Het is heus niet altijd pais en vree in die bubbel van ons. Die knelt best wel eens. Het is echt wel eens tot 100 tellen. En dan toch nog uit je slof schieten. Ze maken hier echt niet altijd even braaf hun schoolwerk. Ze hebben ruzie over een computerspel. Ik ben alleen maar bezig met hun schoolwerk en kom verder nergens aan toe. Dus naar school gaan zou echt wel wat lucht geven. Als het veilig is.
Maar wat is veilig? Wanneer is het veilig genoeg? Ik liet mijn middelste zoon sinds kort ook alleen vanaf een vriendje naar huis fietsen. Met het risico dat hij zou vallen of zou worden aangereden. Dat hij in het park in het water zou fietsen. Vier weken geleden nog werd mijn schoonzus geschept door een auto. In kritieke toestand naar het ziekenhuis, niet vanwege corona, maar vanwege een schedelbasisfractuur.
Het leven is per definitie gevaarlijk en vol onzekerheden. We kunnen ze ook niet tegen alles beschermen. In onze bubbel is het veilig, denk ik dan. Maar ook daar halen ze stunts uit op de trampoline. Rennen ze achter elkaar aan over een smalle overloop naast een open trapgat. Vergat er laatst één dat de trap meer treden had dan hij dacht.
We hebben weken in een lockdown gezeten en ondanks strubbelingen beviel dat toch wel prima. Het voordeel was dat bijna iedereen zijn kinderen thuis had en dat iedereen tegen een zelfde soort uitdagingen aanliep. We hadden geen keuze, het was voor ons beslist. Nu de scholen weer open gaan, moeten we het zelf beslissen. En als beslissen niet je sterkste punt is, als je kampioen wikken en wegen bent, dan is dat een uitdaging. Want wat is de juiste beslissing? Dat weet niemand. Er is namelijk niet één juiste beslissing.
De enige juiste beslissing is de beslissing waarbij je jezelf in de spiegel kunt blijven aankijken. De beslissing waarbij je risico’s afweegt, maar waarbij je weet dat wanneer het worst case scenario uit zou komen, je jezelf niet alleen maar verwijten zult blijven maken. Je maakt een keuze op basis van de kennis, de ervaring en het vertrouwen dat je nu hebt. En dat kan goed uitpakken, maar ook minder goed. En dat is het risico dat je neemt. Dat is het risico dat we 11 jaar geleden namen toen we bij de 20 weken echo de vraag kregen of we de zwangerschap wilden voortzetten. Dat is het risico dat we bij de twee zwangerschappen daarop namen. Dat is het risico als ik mijn kind alleen naar huis laat fietsen. Dat is het risico als ik mijn kind in een boom laat klimmen. Het risico dat leven heet. Een beslissing die je alleen zelf kunt nemen. En waar je ook op terug kunt komen als blijkt dat de praktijk anders uitpakt.
Gelukkig is het nog geen 11 mei. Ik zie de voordelen van naar school gaan. Voor zowel de jongens, als voor mij. Maar ik zie ook nog genoeg haken en ogen. Wat de haken en ogen betreft gaan we in gesprek met de directeur en wellicht nog met onze eigen kindercardioloog. We houden het nieuws in de gaten en als de besmettingen toenemen de komende week, dan gaan ze nog niet.
Hoewel we als ouders en lotgenoten elkaar kunnen ondersteunen, is ieders beslissing persoonlijk. Voor iedereen tellen andere dingen mee en telt het ene zwaarder dan het andere. Het is de balans die we regelmatig moeten zoeken als ouders: de balans tussen verantwoord risico nemen en het vertrouwen hebben dat het goed komt. Extra lastig als je als partners onderling andere afwegingen maakt. Je kunt alleen voelen hoe het voor jou voelt en hierover met elkaar in gesprek te gaan. Zonder verwijten, oordelen of beschuldigingen. Luisteren naar elkaar en uiteindelijk toch een besluit nemen.
Want geen beslissing is uiteindelijk ook een beslissing. En vaak zijn dat de beslissingen waar je het meeste spijt van hebt.
Heel raak en herkenbaar weer. Voor mij als volwassen fontanner zijn de precieze beslissingen natuurlijk net anders, maar de twijfel en onzekerheid niet. En inderdaad, hoezeer ik het iedereen ook gun dat er binnenkort hopelijk weer meer kan, dit is wel aangenaam duidelijk en overzichtelijk.
Hoi Merlijn, ik krijg geen meldingen als iemand een reactie achterlaat, dus vandaar mijn überlate reactie. Dank je wel. De versoepelingen zijn in volle gang en dat snap ik ook. Maar wij hebben in een ander tempo de deur open gegooid. Zo is zoonlief pas twee weken later naar school gegaan, zijn broertjes zijn wel al meteen gegaan. Dat voelde beter als meteen alles opengooien. Kan me indenken dat het voor jou, werkzaam in de zorg, misschien nog spannender is geweest, of niet?