Bij Prikkelpracht is ook aandacht voor de rol van de grootouder. Want als grootouder maak je je dubbel zorgen. Je maakt je zorgen om je eigen kind en ook om je kleinkind.
Als jouw zoon of dochter een ziekte of aandoening heeft, dan is het logisch dat je je zorgen maakt om zijn of haar gezondheid. Uiteraard geldt dat ook als je schoonzoon of dochter getroffen wordt door een aandoening of ziekte. En in dat geval maak je je automatisch ook zorgen om jouw kind dat als gezonde partner nu het huishouden moet runnen. Maar ook voor het welbevinden van je kleinkinderen voel je je verantwoordelijk. Misschien word je ingeschakeld door de gezonde partner om praktische hulp in het huishouden te verlenen of bij de opvang van de kleinkinderen. Dingen die je graag doet, maar niet altijd eenvoudig als je zelf ook werk en andere bezigheden hebt.
Als jouw kleinkind een aandoening blijkt te hebben, maak je je zorgen om de gezondheid van je kleinkind. Maar je ziet ook de zorgen van jouw eigen kind. Misschien zijn er ziekenhuisopnames nodig en moeten broers of zussen opgevangen worden. Je ziet de angst van je kind om zijn of haar kind, jouw kleinkind, te verliezen. Je ziet de dagelijkse strijd met zorginstanties. Je ondersteunt daar waar je kan, maar wat je kan doen is soms ook maar beperkt.
Als opa of oma kan het zijn dat je met één been in het gezin van je zoon of dochter staat, maar toch ook aan de zijlijn. Want het is niet jòuw gezin. Jij kan de lijnen niet uitzetten. Aan de ene kant wil je je niet opdringen, maar je zou zo graag iets doen. En in andere situaties wordt er eigenlijk een te groot beroep op je gedaan, maar kun je ook niet goed weigeren. Want je wil wel dat het zo goed mogelijk gaat met het gezin van jouw zoon of dochter.
Het is niet altijd eenvoudig. Daar waar ouders al tegen onbegrip oplopen als zij verzuimen op het werk vanwege zorgen of opnames van hun zieke kind, daar lopen grootouders tegen nog meer onbegrip aan. Want waarom zou jij vrij moeten nemen als je kleinkind in het ziekenhuis ligt? Of waarom zou jij vrij moeten nemen als de school van je autistische kleinzoon belt dat hij nù opgehaald moet worden omdat hij compleet uit zijn pan gaat? Niet veel mensen snappen dat jij broers en zussen opvangt in een vertrouwde omgeving als papa en mama in het ziekenhuis zijn. En niet veel mensen snappen dat jouw kleinzoon door maar weinig mensen gerustgesteld kan worden en dat zijn mama nèt even een middag had om bij te tanken, dus dat jij daarom naar hem toegaat. Of ze snappen niet dat niet iedereen voor jouw kleindochter met een hartaandoening kan zorgen dus dat het buurmeisje van 15, hoe lief ook, geen optie is om op te passen.
Ook kan het zijn dat je zoveel hulp en ondersteuning biedt in het gezin van je zieke (schoon)zoon/dochter of zieke kleinkind, dat je in de gezinnen van je andere kinderen bijna niets meer kan betekenen. Je wil je in allerlei bochten wringen om het iedereen naar de zin te maken. Maar waar ben jij zelf nog?
Ook als grootouder moet je hier je weg in zien te vinden.
Als je hier hulp bij nodig hebt, kan ik je helpen met:
- het aanvoelen van je grenzen
- het aan durven geven van je grenzen op een prettige manier
- het omgaan met verschillende emoties (waaronder angst, maar ook schuldgevoelens en verantwoordelijkheid voelen)
- het omgaan met beslissingen van je kind waar jij moeite mee hebt (iets met loslaten 😉)
- ontdekken wat jij nodig hebt om te ontspannen en op te laden
- in verbinding blijven met de mensen om je heen: je kinderen, maar ook je partner die er misschien anders in staat
- hoe je de zorg(en) om de ander niet teveel jouw leven laat beïnvloeden
- ontdekken wat jij nodig hebt om goed voor jezelf te zorgen